การจัดซื้อจัดจ้างภาครัฐจะมีการตั้งราคากลาง โดยหน่วยงานที่จัดซื้อฯ ต้องทำการบ้านศึกษาหาข้อมูลว่าสินค้าและบริการอย่างนั้น ตลาดที่เขาซื้อขายกันราคาเท่าใด การส่งมอบและเงื่อนไขหลังการขายเป็นอย่างไร ถ้าซื้อจำนวนมากจะถูกลงอีกไหม เป็นต้น 

ในบางกรณีก็ต้องอาศัยวิธีการคำนวนเพื่อกำหนดราคากลาง เช่น งานก่อสร้าง งานซื้อรถยนต์หรือสินค้าสั่งทำพิเศษ และในทางปฏิบัติยังอาจใช้ราคาที่เคยซื้อครั้งก่อนๆ มาเป็นราคากลางก็ได้

ราคากลางต้องเป็นราคาที่เหมาะสมเป็นธรรมแก่ทั้งผู้ซื้อและผู้ขาย คือเมื่อประกาศจะซื้อแล้วควรมีคนสนใจจะขายหลายรายเข้ามาร่วมแข่งขันเปรียบเทียบ การตั้งราคากลางนี้หากตั้งสูงเกินไปรัฐก็เสียเปรียบ ต่ำไปก็อาจซื้อไม่ได้หรือไม่ได้ของตามสเปคที่ต้องการ แย่กว่านั้นอาจเจอกรณีทุจริตเอาของไม่ดีหรือของมีปัญหามาขายให้หลวงก็เป็นได้ 

การซื้อของที่ต้องการไม่ได้นอกจากงานของหน่วยงานจะไม่เดินแล้วยังต้องเสียเวลาเสียงบประมาณมาเริ่มต้นกันใหม่ 

การจัดซื้อรถเมล์ NGV ของ ขสมก. อยู่ในโครงการ “ข้อตกลงคุณธรรม” ได้ใช้วิธีการคำนวนราคากลางประกอบกับการสืบราคาที่เอกชนและหน่วยราชการอื่นซื้อขายและนำเข้าจากต่างประเทศมาเปรียบเทียบ  จนได้ราคาที่เหมาะสมเป็นราคาที่ต่ำกว่าราคากลางเดิมที่ ขสมก. เคยตั้งไว้อย่างมาก และในการประมูลที่ผ่านมาก็มีการแข่งขันราคาอย่างเข้มข้น ถึงแม้สุดท้ายผู้ชนะการประมูลยังส่งมอบรถไม่ได้เนื่องจากมีปัญหากับกรมศุลกากรเรื่องการแจ้งแหล่งผลิตและการเสียภาษีนำเข้าไม่ถูกต้อง

ดังนั้น หากจะถือเอาราคาที่ “ชนะการประมูลครั้งก่อน” มาเป็นราคากลางในการประมูลครั้งใหม่ พ่อค้าที่มีรถยนต์ “ต้นทุนถูกเป็นพิเศษ” อยู่ในมือย่อมเป็นผู้ได้เปรียบ และเป็นไปได้ที่จะไม่มีใครมาแข่งขันด้วยจริงจังจนต้องจัดประมูลกันใหม่อีก 

แต่ถ้ายึดเอา “ราคากลางเดิม” ที่ยอมรับกันว่ากำหนดขึ้นด้วยกระบวนการที่เปิดเผยและรอบคอบดีแล้ว ก็เชื่อว่าเป็นราคาที่ผู้ประกอบการรายอื่นจะสามารถเข้าแข่งขันได้ และถ้าสภาพการแข่งขันเป็นไปอย่างสมบูรณ์ก็ยังเป็นไปได้ที่ราคาประมูลจะลดลงมาจนใกล้เคียงหรือต่ำกว่าราคาที่ชนะการประมูลครั้งก่อน

ดังนั้นแล้วการตั้งราคากลางแบบไหนจะเหมาะสมกว่ากันครับ